Öğrenme güçlüğü olan öğrencilerin cesaretlerinin kırılmasının ve öğrenme sürecinden soğumalarını önlemek için teşhis çok önemlidir. Bu tür öğrenciler neden böyle problemler yaşadıklarını anlamazlar ve “öğrenilmiş çaresizliğin “ kurbanı olabilirler. Bu durum ilk olarak hayvanlar üzerinde yapılan öğrenme ile ilgili deneylerde ortaya koymuştur. Hayvanlar kontrol edemedikleri cezalar aldıkları durumlar içine konulurlar. Sonrasında ise üzerlerinde kontrol mekanizması kalktığında bile, içinde bulundukları durumdan kurtulmak için herhangi bir çaba sarf etmezler. Öğrenme güçlüğü çeken öğrenciler de kendi öğrenme süreçlerini kontrol edemediklerine veya geliştiremediklerine inanırlar. Bu, güçlü bir inançtır. Öğrenme süreçlerinde fark yaratacak durumlar keşfetmeye çalışmazlar ve sonuç olarak da pasif ve çaresiz kalırlar.
Öğrenme güçlüğü çeken öğrenciler aynı zamanda problemlerinin telafi etmeye çalışmazlar ve süreç içinde olumsuz öğrenme alışkanlıkları geliştirirler veya bir işle başa çıkamama korkuları nedeniyle bazı şeyleri yapmaktan kaçınırlar. Bu gibi durumları önlemek için mümkün olduğunca çabuk bir şekilde ilgili uzmana yönlendirilmelidir.
Peki nasıl bir yol izlenmeli?
Öğrenme güçlüğü çeken öğrencilerle çalışırken;
Okul öncesi yıllarda ve ilköğretim yıllarında sözlü talimatları mümkün olduğunca kısa tutmalı
Öğrencilerin anladıklarından emin olmak için talimatları sizden sonra tekrarlamalarını sağlamalı
Çok sayıda örnek vermeli ve ana noktalar birkaç kez tekrarlanmalı, özellikle öğrenilen konu yeniyse normalden daha fazla alıştırma yaptırmalı
Yaşça büyük öğrencilere kendini izleme stratejileri öğretilmeli (Öğrencinin “ Bu konuya yeterince dikkatimi veriyor muyum?” diye sormasını sağlanmalı.)
Öğrencilere not alma, yapılacaklar listesi hazırlama veya elektronik takvimler oluşturma gibi dışsal hafıza güçlendirme tekniklerinden yararlanma öğretilir.
Her seviyedeki yeni konu ve öğrencilerin hali hazırda sahip olduğu bilgiler arasında bağlantı kurmalı.
Kaynak: A. W. Hoy. Educational Psychology
